forumda her bir kendi alanında uzman kişilerle karşı karşıya geldik ve hikayelerini dinledik. böylece sorulara başkalarının gözünden bakmayı deneyimledik. buna yaşayan kitap deneyimi deniyor.
serdar okumuş, robot el ekibinin bir parçası olarak açık kaynaklı üretimin gücünü anlatıyor. bu model, ihtiyaçlara göre tasarlanan, herkesin erişebileceği ve kar amacı gütmeyen bir üretim anlayışına dayanıyor. böylece teknolojiye, sadece bir üretim aracı olarak değil, aynı zamanda hakların kendisini ve onlara ulaşmayı güçlendiren bir yol olarak da bakıyoruz. peki kendi alanlarımızda, teknoloji üzerinden birlikte çözüm üretmenin hangi yeni yollarını keşfedebiliriz?
elif oğuzbal çatıkkaş, kokopelli şehirde deneyimiyle birlikte üretmenin, yerel bilgeliğin ve ortak yaşamın şehirde nasıl mümkün olabileceğini araştırıyor. elif’in, temiz gıdaya duyulan ortak ihtiyacı merkeze alan üretim modelleri ve kentlerin, krizli dünyaya ekolojik anlamda nasıl geçiş yapacağına dair çalışmaları var. bu canlı kitap bizimle bu çerçeve içinde konuşacak ve şu soruları soracak: şehirde kök salmak mümkün mü? toprağın, emeğin ve bilginin yeniden paylaşıldığı bir kent hayali, sadece tarımı değil, başka bir yaşam biçimini de mi öneriyor? eğer şehirde birlikte üretmek ve yerel bilgeliği yeniden canlandırmak mümkünse, biz kendi topluluklarımızda neyi ortaklaştırabiliriz?
onur atay, urbankoop deneyimiyle kentte mekanı ortaklaştırmayı ve bir arada yaşamı gündelik hayatta yeniden kurmayı öneriyor. topluluk destekli konut modelleri, ortak alan tasarımları ve katılımcı örgütlenme biçimleri üzerinden şu soruları ortaya koyuyor: kent yalnızca beton ve yapıdan mı ibaret, yoksa bir arada yaşamanın da zemini olabilir mi? mekanı birlikte kurmak, aynı zamanda yeni bir ilişki biçimi kurmak mıdır? eğer mekan üzerinden topluluk da kuruluyorsa, bu fikir bizim kendi çalışma alanlarımızda nasıl bir örgütlenme hayaline dönüşebilir? bazen bir bina değil, bir niyet mahalle yaratır.
utku güven, merkeziyetsizliği yalnızca bir yönetim biçimi değil, aynı zamanda bir düşünme biçimi olarak ele alıyor. iklim krizinden insan ağlarına, dijital araçlardan örgütlenme pratiklerine kadar pek çok alanda merkezsiz olanın potansiyelini araştırıyor. hiyerarşilerin çözündüğü, kararların birlikte alındığı, bilginin ve kaynakların paylaşıldığı yeni sistemlerin nasıl mümkün olabileceğini sorguluyor. peki kararları birlikte almak, kaynakları paylaşmak, hiyerarşileri çözmek gibi ilkeleri kendi çalışma biçimlerimize nasıl uyarlayabiliriz? bu kitap, başka türlü örgütlenmenin yollarını arayanlara açık uçlu sorular sunuyor.
tekstil sektöründe işçi olarak başlayan yolculuğu, bego demir’i tedarik zinciri boyunca adaletin izini süren bir emek savunucusuna dönüştürdü. uluslararası ödüllere layık görülen mücadelesi; düşük ücret, kötü koşullar ve sendika düşmanlığına karşı kolektif dayanışma inşa etme çabasını içeriyor. temiz giysi kampanyasının yıllara yayılan çalışmaları, adil üretim için tüketici ile işçinin, sokakla fabrikanın nasıl birbirine bağlanabileceğini gösteriyor. bego’nun deneyimi hepimize şu soruyu düşündürüyor: üretim süreçlerine nasıl daha adil ve sorumlu bir bakış geliştirebiliriz?
çiğdem aslantaş, sanatın yalnızca gören gözlere değil, tüm bedenlere hitap etmesi gerektiğine inanıyor. bongo art project ile başta görme engelliler olmak üzere herkes için sanat deneyimini ulaşılabilir kılmayı amaçlıyor. peki bir müzeye ellerimizle, seslerle, sezgilerle dokunmak nasıl bir deneyim olurdu? madem kültüre herkesin temas etmesini sağlamak bizlere, duyularımız aracılığıyla öğrenmek için bir yer açıyor, bunu kendi alanlarımızda da deneyimlemek mümkün mü? ve nasıl?
